Προστατίτιδα

Η προστατίτιδα είναι μια ασθένεια που χαρακτηρίζεται από την παρουσία φλεγμονής και / ή λοίμωξης εντοπισμένη στον προστάτη.

Μπορεί να έρθει με μια μεγάλη ποικιλία κλινικών συμπτωμάτων και παθήσεων.

ανατομία

Ο προστάτης είναι ένας μικρός αδένας που αποτελεί μέρος του ανδρικού αναπαραγωγικού συστήματος και ενός ορμονικού εξαρτώμενου οργάνου. Το σχήμα και το μέγεθός του συγκρίθηκαν με ένα μεγάλο καρύδι. Ένας φυσιολογικός προστάτης ζυγίζει περίπου 20 g, έχει όγκο 15-25 ml και έχει μήκος 3 cm, πλάτος 4 cm και βάθος 2 cm.

Ο προστάτης βρίσκεται στη λεκάνη, κάτω από την ουροδόχο κύστη και πάνω από το ορθό. Η ουρήθρα ή η ουρήθρα διατρέχει το πάχος του αδένα. Ο προστάτης περιβάλλεται από μια κάψουλα αποτελούμενη από λείο μυ, κολλαγόνο και ελαστικές ίνες. καλυμμένο με τρία στρώματα πυκνού συνδετικού ιστού (περιτονία) στην μπροστινή, πλευρική και πίσω επιφάνεια. Η οπίσθια επιφάνεια του προστάτη οριοθετείται από τον αμπούλο του ορθού. Διαχωρίζονται από την αναδρομική περιτονία ή την περιτονία Denonville, η οποία επιτρέπει ψηλάφηση της οπίσθιας επιφάνειας του προστάτη.

Ο προστάτης αποτελείται από περίπου 70% αδενικό ιστό και 30% ινώδες μυϊκό στρώμα. Είναι συνηθισμένο να διαιρείται το όργανο σε 3 ζώνες.

Μεταβατική ζώνη.Η ζώνη μετάβασης αντιπροσωπεύει το 10% του αδενικού ιστού και το 20% των περιπτώσεων κακοήθων όγκων του προστάτη. Σε αυτήν τη ζώνη σχηματίζεται μία από τις πιο σημαντικές ασθένειες που σχετίζονται με την ηλικία στους άνδρες - καλοήθης υπερπλασία του προστάτη, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε δυσκολία ούρησης λόγω υπερανάπτυξης ιστών.

Κεντρική ζώνη.Το περιβάλλον των αγωγών εκσπερμάτωσης. Αποτελείται από αδενικούς ιστούς, συνδετικό ιστό και μυϊκά στοιχεία. Οι όγκοι σε αυτήν την περιοχή είναι εξαιρετικά σπάνιοι.

Ζώνη άκρων.Καλύπτει την πλάτη και τις πλευρές του προστάτη και περιέχει το 70% του αδενικού ιστού. Αυτή είναι μια περιοχή που μπορεί να ψηλαφεί μέσω του ορθού και επιτρέπει στον ουρολόγο να εκτιμήσει την κατάσταση του προστάτη. Έως και το 70% των κακοηθών όγκων βρίσκονται ακριβώς στην περιφερική ζώνη. Ως εκ τούτου, η ψηφιακή ορθική εξέταση είναι ένα σημαντικό διαγνωστικό εργαλείο και πρέπει να πραγματοποιείται σε ασθενείς άνω των 45 ετών.

Λειτουργίες προστάτη:

• Παραγωγή προστατικής έκκρισης, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του σπέρματος και συμμετέχει στην υγροποίηση του εκσπερμάτισης, καθώς και στον κορεσμό του με θρεπτικά συστατικά όπως διάφορα ένζυμα και βιταμίνες, κιτρικό οξύ, ιόντα ψευδαργύρου, τα οποία συμβάλλουν στη βελτίωση της κινητικότητας και της δραστηριότητας του σπέρματος.
• Ο προστάτης περιέχει ίνες λείου μυός που βοηθούν στην απελευθέρωση του σπέρματος από την ουρήθρα κατά την εκσπερμάτωση, εμποδίζουν το σπέρμα να εισέλθει στην ουροδόχο κύστη και εμπλέκονται στον μηχανισμό κατακράτησης ούρων.

Η προστατίτιδα, η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη και ο καρκίνος του προστάτη είναι οι τρεις κύριες ασθένειες του προστάτη.

Και οι τρεις ασθένειες μπορούν να εμφανιστούν στον ίδιο προστάτη ταυτόχρονα. Δηλαδή, η παρουσία προστατίτιδας δεν αποκλείει την παρουσία υπερπλασίας του προστάτη και καρκίνου του προστάτη στον ασθενή και αντιστρόφως.

Αιτίες της προστατίτιδας

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, η προστατίτιδα είναι η πιο κοινή ουρολογική νόσος - μετά από υπερπλασία του προστάτη και καρκίνο του προστάτη - σε άνδρες κάτω των 50 και η τρίτη πιο συχνή σε άνδρες άνω των 50 ετών.

Η προστατίτιδα αντιπροσωπεύει το 6 έως 8% των ουρολογικών επισκέψεων σε εξωτερικούς ασθενείς.

Το πιο κοινό παθογόνο που προκαλεί προστατίτιδα είναι τα στελέχη E. coli, τα οποία ανιχνεύονται στο 80% των περιπτώσεων. Σπάνια παθογόνα είναι εντεροκόκκοι, Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella και άλλα gram-αρνητικά βακτήρια. Ο ρόλος των σεξουαλικά μεταδιδόμενων λοιμώξεων (όπως τα Chlamydia trachomatis) στη φλεγμονή του προστάτη δεν έχει ακόμη κατανοηθεί πλήρως και επί του παρόντος διερευνάται. Σε ασθενείς με λοίμωξη HIV και άλλες σοβαρές αλλαγές στο ανοσοποιητικό σύστημα, πιθανά παθογόνα περιλαμβάνουν κυτταρομεγαλοϊό, Mycobacterium tuberculosis, μύκητες και άλλα σπάνια παθογόνα. Υπάρχουν δεδομένα που υποδηλώνουν την παρουσία μικροοργανισμών στον προστάτη, οι οποίοι δεν ανιχνεύονται σε τυπικές μελέτες, αλλά παίζουν ρόλο στην εμφάνιση φλεγμονωδών αλλαγών και στην επακόλουθη ανάπτυξη συμπτωμάτων προστατίτιδας.

Πιθανές αιτίες προστατίτιδας είναι:

• η ενδοπροστατική παλινδρόμηση των ούρων ως αποτέλεσμα της μειωμένης ούρησης (τα ούρα, με ορισμένους παράγοντες προδιάθεσης, μπορούν να εισέλθουν στον προστάτη μέσω των αγωγών του προστάτη και να προκαλέσουν φλεγμονώδη διαδικασία).
• απροστάτευτο πρωκτικό σεξ
• Στένωση της ακροποσθίας (phimosis)
• Αυτοάνοσο νόσημα;
• λειτουργικές και ανατομικές αλλαγές στους μυς του πυελικού εδάφους.
• Αλλαγές στο κεντρικό νευρικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων λειτουργικών και ανατομικών αλλαγών στον εγκέφαλο.
• τραυματική και ασυνήθιστη σεξουαλική δραστηριότητα
• ψυχολογικοί παράγοντες (ορισμένες μελέτες έχουν δείξει την επίδραση του ψυχολογικού στρες στην εμφάνιση συμπτωμάτων χρόνιας προστατίτιδας - ορισμένοι ασθενείς έχουν διαγνωστεί με ψυχοσωματικές διαταραχές, η θεραπεία των οποίων σημειώθηκε για μείωση των συμπτωμάτων της προστατίτιδας και την πιθανότητα υποτροπής τους ).

Οι παράγοντες κινδύνου για προστατίτιδα περιλαμβάνουν την αποχή ή την υπερβολική σεξουαλική δραστηριότητα, τη συνήθεια καταστολής της εκσπερμάτωσης, το κάπνισμα, τη νυχτερινή εργασία, τον καθιστικό τρόπο ζωής, την ανεπαρκή πρόσληψη υγρών και την κακή διατροφή.

Συμπτώματα

• Πόνος ή αίσθημα καύσου κατά την ούρηση (δυσουρία)
• Ασθένεια του ουροποιητικού συστήματος
• Αποχρωματισμός των ούρων
• η εμφάνιση αίματος στα ούρα.
• Πόνος στην κοιλιά, στη βουβωνική χώρα ή στην πλάτη.
• Πόνος στο περίνεο
• Πόνος ή δυσφορία στο πέος και στους όρχεις
• Πόνος κατά την εκσπερμάτιση
• αυξημένη θερμοκρασία σώματος (σε οξεία βακτηριακή προστατίτιδα).

διάγνωση

Σύμφωνα με τη γενικά αποδεκτή ταξινόμηση της προστατίτιδας NIH (Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ), υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ασθενειών, οι οποίες παραδοσιακά συμβολίζονται με λατινικούς αριθμούς:

• I - οξεία βακτηριακή προστατίτιδα.
• II - χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα.
• III - χρόνια αβακτηριακή προστατίτιδα / σύνδρομο χρόνιου πυελικού πόνου (CP / CPPS).
• IIIa - σύνδρομο χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού πόνου με σημεία φλεγμονής.
• IIIb - σύνδρομο χρόνιας προστατίτιδας / χρόνιου πυελικού πόνου χωρίς σημάδια φλεγμονής.
• IV - ασυμπτωματική (ασυμπτωματική) χρόνια προστατίτιδα.

Παρά τον εκτεταμένο επιπολασμό της προστατίτιδας, η οξεία βακτηριακή προστατίτιδα δεν είναι συχνή - 5% όλων των περιπτώσεων της νόσου. Ωστόσο, η διάγνωσή της είναι αρκετά απλή, καθώς η κλινική εικόνα είναι πιο έντονη: ένας άντρας παραπονιέται για συχνή, επώδυνη ούρηση, πόνο στη μήτρα και το περίνεο. Η αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος είναι χαρακτηριστική και συχνά πολύ υψηλή - λιγότερο από 39 ° C.

Η διάγνωση της οξείας βακτηριακής προστατίτιδας περιλαμβάνει μια ψηφιακή ορθική εξέταση (ορθική εξέταση) στην οποία ο προστάτης γίνεται αισθητός (ψηλαφημένος) με το δείκτη μέσω του πρωκτού (ορθό).

Η ψηφιακή ορθική εξέταση (DRE) είναι ένας σημαντικός διαγνωστικός χειρισμός όταν υπάρχει υποψία παθολογίας του προστάτη. Επομένως, συνιστάται στους άντρες να μην αρνούνται να παίξουν.

Με οξεία βακτηριακή προστατίτιδα, ο προστάτης είναι σοβαρά οδυνηρός, οιδηματώδης, συνήθως διογκώνεται κατά την ψηλάφηση. Η εξέταση με υπερήχους μπορεί να δείξει όχι μόνο τη διεύρυνση του προστάτη, αλλά και τις εστίες της πυώδους σύντηξης του ιστού του προστάτη (αποστήματα) - αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια και είναι συνήθως αποτέλεσμα μιας συνεχιζόμενης διαδικασίας.

Τα εργαστηριακά διαγνωστικά περιλαμβάνουν αρχικά μια γενική εξέταση ούρων, στην οποία προσδιορίζεται αύξηση του αριθμού των λευκών αιμοσφαιρίων. Συνιστάται μια βακτηριολογική καλλιέργεια ούρων. Με βάση τα αποτελέσματα της ανάλυσης, είναι δυνατόν να προσδιοριστεί η παρουσία βακτηρίων και η ευαισθησία τους στο αντιβιοτικό και, συνεπώς, να προσαρμοστεί η συνταγογραφούμενη αντιβιοτική θεραπεία. Μια γενική εξέταση αίματος γίνεται επίσης για να εκτιμηθεί η γενική κατάσταση του σώματος και η απόκρισή του στη φλεγμονώδη διαδικασία.

Η κατάποση των εκκρίσεων του προστάτη για τη διάγνωση της οξείας προστατίτιδας αντενδείκνυται λόγω του αυξημένου κινδύνου απειλητικής για τη ζωή ασθένειας: βακτηριαιμία και σήψη. Δεν συνιστάται επίσης ο προσδιορισμός του oncomarker (PSA), των κλασμάτων του - λόγω του χαμηλού περιεχομένου πληροφοριών και της παραμόρφωσης των δεδομένων στο πλαίσιο της φλεγμονής.

Θεραπεία της προστατίτιδας

Η αντιβιοτική θεραπεία είναι η βασική θεραπεία για ασθενείς με προστατίτιδα όλων των κατηγοριών.

Οι άλφα αποκλειστές είναι επίσης μια αποτελεσματική ομάδα φαρμάκων. Ως αποτέλεσμα της δράσης τους, μειώνεται ο τόνος των λείων μυών του προστάτη, του αυχένα της ουροδόχου κύστης και του προστάτη της ουρήθρας, βελτιώνοντας έτσι την ούρηση και μειώνοντας την πιθανότητα διείσδυσης των ούρων στον προστάτη (ενδοπροστατική παλινδρόμηση ούρων), τις αιτίες της προστατίτιδας. Τα πιο αποτελεσματικά και δημοφιλή φάρμακα είναι η ταμσουλοσίνη και η σιλοδοσίνη. Χρησιμοποιούνται επίσης συνήθως για τη βελτίωση της ούρησης σε ασθενείς με υπερπλασία του προστάτη.

Είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν αντιφλεγμονώδη φάρμακα (diclofenac) που είναι αποτελεσματικά στην ανακούφιση του πόνου και της ταλαιπωρίας κατά την ούρηση, τη μείωση του πρηξίματος του προστάτη και επίσης βοηθούν στη βελτίωση της ποιότητας της ούρησης σε κάποιο βαθμό.

Η οξεία βακτηριακή προστατίτιδα είναι συχνά ένας λόγος για νοσηλεία σε νοσοκομείο όπου συνταγογραφείται αντιβιοτική θεραπεία με τη μορφή ενδοφλέβιας ένεσης. Αφού σταθεροποιηθεί η κατάσταση του ασθενούς, στον ασθενή χορηγείται αντιβιοτικά σε μορφή δισκίου για 15 ημέρες ή περισσότερο για να αποφευχθεί η μετάβαση από οξεία προστατίτιδα σε χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα.

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, το 10% των ασθενών με οξεία προστατίτιδα αναπτύσσουν χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα. Ένα άλλο 10% των ασθενών θα αναπτύξει στο μέλλον σύνδρομο χρόνιου πυελικού πόνου (χρόνια προστατίτιδα IIIb).

Πώς είναι η θεραπεία της προστατίτιδας στην κλινική;

Οι ουρολόγοι αντιμετωπίζουν την προστατίτιδα και άλλες ασθένειες του ουροποιητικού συστήματος σύμφωνα με τις διεθνείς κλινικές οδηγίες. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο χρησιμοποιούν τις εξειδικευμένες γνώσεις τους, αλλά προσανατολίζονται επίσης σε επιστημονικά αποδεδειγμένες και παγκοσμίως αναγνωρισμένες διαγνωστικές και θεραπευτικές μεθόδους.

Οι γιατροί μας δεν συνταγογραφούν αναποτελεσματικά φάρμακα και εξετάσεις "για κάθε περίπτωση", δεν θεραπεύουν ανύπαρκτες ασθένειες. Κατά τη διάγνωση, οι ουρολόγοι βασίζονται στα δεδομένα από την εξέταση του ασθενούς, στην κλινική εικόνα, στα δεδομένα από εργαστηριακές μελέτες και μελέτες οργάνων. Εάν απαιτείται χειρουργική θεραπεία, η χειρουργική επέμβαση πραγματοποιείται στο έδαφος της κλινικής.